اولین گام در طراحی و ساخت یک سازه بتنی در مجاورت آب این است که آن سازه یکپارچگی لازم برای مقاومت در برابر نفوذ آب را داشته باشد. با توجه به اینکه سازه‌های بتنی با میلگرد اجرا می‌شوند، اهمیت این امر دو چندان می‌شود. نفوذ پذیری بتن با افزودن کاهنده‌های آب، فوق روان‌کننده‌ها و برخی پوزالان‌ها مانند سیلیکاها کاهش می‌یابد. این مواد با حل شدن در آب موجود در بتن به نحوی مناسب عملکرد خود را انجام می‌دهند. همچنین این کار باعث می‌شود با آب کمتر، به بتنی با کارایی بیشتر دست یابیم. در واقع این محصولات با کاهش تعداد و اندازه حفرات موجود در بتن، به نفوذپذیری کمتر آن کمک می‌کنند. سیلیکاها نیز با خاصیت آب گریزی خود، لوله‌های مویین موجود در بتن را مسدود کرده و بنابراین مانع حرکت آب در بتن می‌شوند.

درزهای انبساط

در سازه‌های بتنی مانند پل‌ها، درزهای انبساط به منظور جلوگیری از به وجود آمدن نیروی ناشی از تغییر حرارت، قرار داده می‌شوند. زیرا با تغییر حرارت بتن تمایل به تغییر مکان دارد و بنابراین با آزاد گذاشتن آن، اجازه تغییر مکان به آن داده شده و نیرویی در آن به وجود نمی‌آید. در برخی از سازه‌ها مانند استخرهای بتنی، قرار دادن درز انبساط اقتصادی و کاربردی نیست.